Silenzio Bruno

Voor ongeveer een week zit ik hier nu alleen. De dag van vertrek van mijn moeder was zuur, maar dat had ik al omschreven. De opvolgende dagen gingen langzaamaan beter.

Oh, tot op heden was ik helemaal alleen in dit appartementencomplex (het is een huis met drie verdiepingen en iedere verdieping wordt afzonderlijk verhuurd). Sinds zondag blijk ik dus een bovenbuurman te hebben. Hoe ik daar achter ben gekomen? Met een soort hartaanval. Ik lag - de eerste nacht dat ik alleen was - lekker te slapen en ineens hoorde ik harde voetstappen binnen het pand. Gelukkig was mijn deur dubbel op slot gedraaid, maar alsnog. Doem scenario’s speelde alweer door mijn hoofd. Nou, de rest van de nacht geen oog meer dicht gedaan. Mijn hart klopte zo hard dat ik mij afvroeg; zijn dat de stappen die ik hoor? Maar dat hield ik maar niet voor mogelijk. De ochtend erna kreeg ik de bevestiging dat er inderdaad nog een huurder is. De nacht daarna kon ik met een gerust hart slapen.
De dagen krijgen structuur. Mijn vrije dagen probeer ik nu vooral rustig te starten; ik ontbijt, sport, lees Outlander of iets dergelijks en na de lunch ga ik naar buiten voor een mooie maar forse wandeling. Vaak is dat toch langs de Rijn en uiteindelijk de Altstadt in. De route is vaak hetzelfde, maar doordat het weer hier zo ontzettend wisselvallig is geeft het iedere dag weer een ander beeld, tof! Op 3/4 van de wandeling ga ik eigenlijk standaard op een uitkijkpunt zitten. Of op een bankje op de Dreirosenbrücke (als het niet te winderig is) of op een bankje op de Münsterplatz. Op beide plekken kijk je uit op de Rijn en Basel zijn diverse architectuur, de skyline. De skyline van Basel laat niet zoveel hoge gebouwen zien, wel een paar ouderwetse kerktorens. Het wandelen hier is daadwerkelijk een work-out voor de bips en de benen. Oké, er zijn niet veel bergen (de enige berg is een Baselse straat - stijl omhoog - genaamd de Mühlenberg) maar het is er ook echt niet vlak; soms moet je daadwerkelijk straten omhoog klimmen. En voor die routes kies ik natuurlijk altijd om een beetje de conditie op peil te houden. Ik mag zeggen dat ik sportief ben, maar trappen lopen is bij mij altijd een regelrecht drama. Kan iemand mij dit verklaren?! Wellicht na al de diverse keren van het beklimmen van deze straten zal het trappen lopen mij beter afgaan. Terwijl ik mij omhoog takel (en dit is echt anders dan in de bergen wandelen), zie ik inheemse mensen omhoog fietsen of hardlopen én dan kan ik alleen maar denken.. HOE?! Ik moet al half aan de zuurstof als ik die straat probeer op te lopen. De Disney film Luca komt dan ook in mij naar boven. Waarin drie kinders de uitdaging aangaan om een enorm stijle straat op te fietsen. Hun quote luidt: SILENZIO BRUNO. Deze uitspraak heeft een dubbele betekenis; enerzijds het negatieve stemmetje uit je hoofd te halen, anderzijds een extra push te geven om de uitdagende stap (die stijle straat) aan te gaan. Een voorbeeld in Basel is de Rheinsprung die door de Zwitsers als de “steil ansteigende Strassendrück” wordt omschreven, voor mij heet het vanaf nu de Silenzio Bruno Strasse. 

https://m.youtube.com/watch?v=wlKvivXPncM

Op werkdagen ga ik na het ontbijt een frisse neus halen met ook weer een stevig ochtendwandeling langs de Rijn. Het bruisende Bazel ontwaakt, ik zie het daglicht verschijnen en voel mezelf langzaam wakker worden. Na het werk en avonddiner maak ik standaard nog een mini stadswandeling. Ook hier wandel ik naar de Münsterplatz en geniet van de mooie avond skyline (zie ergens in mijn fotoalbum). Dat is fijn als je de rest van de dag binnen hebt gezeten. De avond vul ik met het binchen van de Outlander seizoenen op Netflix. 

Verder heb ik vaste dagen dat ik de was doe, het appartement schoonmaak, boodschappen doe etc. 

Mijn indruk hier? De stad blijft fantastisch, fruit/groenten is hier zo puur en vers van smaak, de straten zijn volgens mij schoon gelikt?! Het wordt langzaam drukker (nog steeds acceptabel), maar er zijn duidelijk meer mensen op straat gedurende de dag. - Voordat ik begin over de verschillen, ik was totaal niet van plan om te gaan vergelijken. Toch als je uit een andere cultuur komt en in een andere cultuur wordt ondergedompeld gebeurt dit vanzelf. Dus hetgeen ik nu ga zeggen is vanuit mijn perspectief, zonder iemand voor het hoofd te slaan.- De mensen zijn hier op zijn zachts gezegd erg op zichzelf, er kan amper een lachje vanaf (als het gebeurt dan zou je het ook kunnen verwarren met een soort grimas of een lichte spasme van de mondhoek maar met die ogen gebeurt niks, die blijven star) en ze zijn totaal niet breedsprakig. Interessant om te ervaren hoe contra dit is met de mensen in de (berg)dorpjes. Wel zijn ze hier veel relaxter, je ziet weinig mensen haasten of stressen, ze hebben enorm uitgebreide lunchpauzes waarin veel mensen naar buiten gaan om te wandelen/te zitten aan de Rijnkade of om hard te lopen. En dat vind ik wel bewonderenswaardig, in een wereld waarin zoveel gevraagd en hard gewerkt wordt. Ik plan mijn eigen pauzes in op werkdagen, en doe vaak ook niet langer dan een half uur. Dan prop ik in 20 minuten de lunch erin en ga weer verder (ja hier mag je een mening over hebben, heb ik zelf ook).
Basel is dan wel een grote stad, maar het is bijvoorbeeld lang niet zo druk als Amsterdam of Londen. Waar al het verkeer van alle kanten komt. En dat merk ik wel een beetje, wandelaars/fietsers hebben een beetje tunnelvisie houding. Zij hebben voorrang dus schromen dan ook niet te kijken of ze lopen (ookal hebben ze geen voorrang) gewoon door zonder op te kijken. Ik vraag mij dan af hoe zij het zouden beleven in een stad als Amsterdam. Ik weet nog wel dat ik een paar jaar geleden een Argentijnse man had ontmoet in Zwitserland, die ik voor een paar dagen heb rondgeleid in Amsterdam. Gedragsmatig definitie van “een flipje in bosbessenland”. Dacht midden op de weg te kunnen fotograferen, niet wetende dat trams op en af gaan en moeilijk kunnen remmen. Levensgevaarlijke acties waar ik hem van moest veiligstellen.. 

Oh! Verder herbeleef ik deels weer mijn studententijd, ik eet twee dagen hetzelfde. Ik heb een gigantische allergie voor eten weggooien en kan nou eenmaal niet bijvoorbeeld een hele bloemkool/broccoli in een avond opeten. 
Uiteraard kan de Alpenkäse hier niet ontbreken. Er ligt er nu één in de koelkast.. mennn wat een lucht. Iedere keer als ik een hap neem probeer ik mijn adem in te houden, want de smaak is wel HEEL goed maar die lucht.. Ik wist niet dat eten zo kon stinken. Deze lucht bederft echt je eetlust.. 

Vandaag (dag 18) de 278ste kilometer gelopen. Nu lig ik op de bank, muziekje aan en ben aan het relaxen. 
De groeten!