Lieve Frutigen. Lieve Chalet Flädermuus. Lieve familie Schmid. Alsof ik nooit ben weggeweest.

Ik heb lang lopen tobben over deze blog. Maar ik heb toch besloten dit te doen. Het is een groot deel van mijn verleden en maakt tot op de dag van vandaag nog deel uit van mijn leven. Voor de mensen die liever geen (veels te) persoonlijk verhaal willen lezen adviseer ik hier te stoppen met lezen. 

Vandaag maakt een groot deel uit van dit hele avontuur. Om 10.28 uur liet ik Basel voor een tijdje achter me en vertrok naar de Berner Oberlanden, Frutigen. De mensen die mij goed kennen weten dat mama, papa, mijn zus én ik hier jarenlang ieder jaar heen zijn geweest voor vakantie. Hier startte de liefde voor Zwitserland. Chalet Flädermuus bij onder andere Kurtie was dan ook ons vaste stekkie. Dit kwam door mijn tante Els en oom Gert die hier ook met regelmaat heengingen.
Kurtie werd in de loop der jaren als een opa voor mij. Vol trots zei ik - in het enige Duits dat ik kende - iedere morgen: “Haben Sie gut geschlafen?” En Kurtie vond dat fantastisch. Zo hebben we nog vele herinneringen mogen maken met elkaar. Verder was het een waanzinnig chalet met fantastische uitzichten op de alpen. Ieder jaar weer een feest.
De laatste jaren ging papa in de zomer naar zijn familie in Turkije en wij gingen wandelvakanties houden in Frutigen. Zo ging dat bij ons, niets vreemds, maar wij kwamen elkaar in andere vakanties tegemoet. 
Tot de zomervakantie van 2008, wij vertrokken wederom naar het geliefde Frutigen en papa zou enkele weken later vertrekken naar zijn familie in Turkije, die hij erg miste. Wij waren net een week in Frutigen en het werd 19 juli, papa’s verjaardag. Dit had een mooie dag moeten zijn, maar in plaats daarvan werd 19.07.2008 de ergste dag in ons leven. Hier, in Frutigen, in Chalet Flädermuus kregen wij te horen dat mijn vader was overleden. Ik ga niet in op details, die zijn simpelweg te persoonlijk. Maar ik weet dat de wereld voor mij op dat moment totaal instortte. Per direct hebben wij Frutigen verlaten en zijn nooit meer terug gekomen. 

Afgelopen Kerst kwam ik erachter dat het Chalet nog verhuurd wordt. Ik heb zonder twijfel het Chalet geboekt, omdat ik voelde dat ik dat moest doen. De eerste week in Basel kwamen mijn moeder en ik erachter dat het Chalet door Kurtie zijn dochter wordt verhuurd. De familie die wij zo goed kennen. 
Zaterdag 22 januari was het zover, 12.24 stapte ik uit op Bahnhof Frutigen. Dat was eigenlijk het meest emotionele moment. Toen ik voor de opening van de treindeur stond, stond er een man achter mij die dezelfde geur bij zich droeg als papa’s favoriete geurtje die hij altijd op had. Dit draaide denk ik zo een drie keer mijn maag om. Dit is toch zo bizar? 
Ook zag ik de plek waar wij hebben gezeten op Frutigen Bahnhof - wachtend op de trein naar Zürich Airport voor een noodvlucht naar Nederland - waar mama de familie in Turkije heeft moeten berichten over papa. Ik hoor nog de huilende en van wanhoop schreeuwende broers en zussen door de telefoon in mijn oor. Ik ademde drie keer diep in en uit en begon mijn wandeling naar het Chalet. Ik kende de weg nog met mijn ogen dicht, alsof ik nooit ben weggeweest. Strak - blauw - heldere hemel, warme zon, vol besneeuwde alpentoppen en de vriendelijke Zwitsers zoals ik ze ken. Iedereen groet je. En toen liep ik daar na 12 jaar weer de Herbisgasse in. Klaar voor de confrontatie maar ook het herbeleven van alle prachtige herinneringen. Het meest bang was ik voor het betreden van het Chalet. Gelukkig wachtte de dochter van Kurtie mij op en bracht mij naar binnen. Ze liet mij alles zien en we hebben een mooi gesprek gehad (onderhand is mijn Duitse vocabulair wel gegroeid in vergelijking met enkel “Haben Sie gut geschlafen?”). We hebben herinneringen opgehaald over Kurtie, over mijn vader en over de vakanties hier. Maar ook heb ik haar verhaal mogen horen. 
En nu: het voelt goed, het is in orde. Zelfs de kamer waarin ik het verschrikkelijke nieuws gehoord heb is in orde voor mij. Alhoewel de beelden en geluiden nog in mijn geheugen gegrift zitten. En dat voelt waanzinnig goed. Ik heb een foto van mij en mijn vader in Frutigen en deze heb ik mee. De foto zal ik o.a. posten in mijn fotoalbum.

Nu toast ik met een wijntje - terwijl ik kijk naar de ondergaande zon achter de bergen - met het liedje van de begrafenis op de achtergrond op jouw, papa. En wil ik je bedanken voor alle jaren dat je er wel was. Lechaim!