Eisenbahnbrücke

Mijn vertrek naar Zwitserland is voor mij altijd heel helder geweest. Jarenlang resoneerde de vraag in mijn hoofd of ik daar ooit een bestaan zou kunnen opbouwen omdat ik altijd een diepgewortelde verbinding voel met Zwitserland. Maar ook om een deel van mijn verleden op te zoeken. Twee vragen dus eigenlijk, waarvan de laatst omschreven vraag eigenlijk het belangrijkste was. Dit zijn vragen die ik hoe dan ook moest beantwoorden.
Deze afgelopen twee maanden heb ik goed kunnen nadenken en ervaren hoe dat nou precies zit. Twee maanden - geloof me, zo op jezelf teruggeworpen zijn én mijn enorme sensitiviteit waren voor mij voldoende - om de knoop door te hakken. Waar ik achter ben gekomen is dat de diepgewortelde verbinding met het land er nog steeds is en er waarschijnlijk altijd zal blijven, ik ben werkelijk gek op de Zwitserse natuur, de Zwitserse alpen, de schone berglucht en mijn sportiviteit die ik daar in die specifieke omgeving uitermate goed kwijt kan. De verzorging, de buitengewone goede hygiëne, het enorme verse en smaakvolle voedsel, de hoeveelheid aan keuzes betreft (gezonde/alternatieve) voeding, hun bijdrage aan de Klimaschutz; ja ik ben nou eenmaal een gezondheidsfreak. Maar, ik ben erachter gekomen dat het niet opweegt tegen het land waar ik vandaan kom. Tegen alle verwachtingen in mis ik Nederland, mis ik de Nederlandse (ABN) taal, mis ik de gezelligheid en benaderbaarheid - en soms ook echt wel amicaliteit - van het Nederlandse volk. Ik mis mijn eigen plek; een plek die van mij voelt met mijn eigen spullen - hoe afgezaagd die bordjes ook zijn; ik snap de uitspraak “Home is where the heart is” nu echt wel heel goed -, maar wat echt nergens maar dan ook nergens tegenop weegt is de nabijheid van mijn moeder, mijn familie, mijn vrienden. Een plek waar men mij kent, waar ik niet hoef te strijden om aardig gevonden te worden of zelfs alleen maar gegroet/aangesproken te worden. Ik ben erachter gekomen dat ik meer verbonden ben met mijn vaderland dan ik ooit had gedacht en verwacht. 
Dus mijn beslissing is geweest om terug te gaan, terug te gaan naar de plek waar ik vandaan kom én met een voldaan gevoel te weten dat ik antwoord heb op de vraag die mij de afgelopen jaren gigantisch achtervolgd heeft. Een diepe zucht, tevreden en voldaan maar toch ook een vreemd gevoel toen de ICE (hoge snelheidstrein) de Eisenbahnbrücke passeerde. De brug richting mijn thuisland. 
Nu loop ik weer rond in mijn eigen huis, in Lelystad. Het gedeelte betreft mijn vader zal ik nooit kunnen afsluiten en dat wil ik ook niet. Ooit was mijn leven een cirkel, een deel van die cirkel verbrijzelde toen mijn vader kwam te overlijden. Dat is sinds 2008 altijd een gat geweest waar ik continu met alle geweld overheen probeerde te springen om te overleven, waar ik te frequent nog in dat duistere gat viel. Nu heb ik - door mijn bezoek aan Frutigen - een (fragiele) brug kunnen bouwen over dat gat en is de cirkel - gerepareerd - maar toch weer heel. Het gedeelte betreft Zwitserland heb ik wel kunnen afsluiten.

Na twee maanden heb ik eindelijk het gevoel te weten waar ik al die tijd naar opzoek ben geweest. Eindelijk kan ik zeggen; “Ik ben thuis”. En dat voelt verdomde goed!