But if you walk to footsteps of a stranger, you learn things you never knew.

Inmiddels ben ik weer een week terug in het Basler land (Bazel is véél drukker geworden, dus jullie zullen een ander bijvoeglijk naamwoord moeten zoeken voor Bazel dan “rustig”). Afgelopen week was een belabberde week, ook 0 inspiratie en behoefte om te schrijven. 

Maar sinds vandaag voel ik mij dan ook weer echt goed. Het zal ook deels te maken hebben met de week in Frutigen, een stuk verwerking. Dit is echter wel echt op een heel onbewust niveau. Mensen vragen mij hoe ik er nu naar terugkijk, hoe ik me voel, of ik het nu kan afsluiten. Ik kan hier geen antwoord op geven omdat ik het simpelweg (nog) niet weet, dit zal tijd nodig hebben. Ik weet wel dat ik de bergen, de dorpsvriendelijkheid, de prachtige wandelingen, de heerlijke berglucht ontzettend mis. Laat mij berglucht uitleggen; fris, schoon (geen benzine/auto of andere chemische geuren), rijk aan zuurstof en een enorme energiebooster. En Frutigen is de eerste plek sinds jaren waar ik weer die specifieke Zwitserse schone lucht ervaar. Frutigen was gewoon erg fijn, ik trek mij ook liever terug in de natuur dan dat ik non-stop in een drukke stad ben. Ja ja, ik ben saai, ik weet het, maar ik vind dat fijn.  

Verder wordt het leven hier ook routinematig; ik sport, ik wandel heel veel, ik doe de was, maak schoon, doe boodschappen, ik werk, ik lees ook erg veel (Outlander inmiddels deel 8), Netflixen, ga de stad in en ga maar door. 
Duits spreken loopt goed, ik kan mij in elke situatie hier redden. Mag ook wel als je op B2 niveau zit, wellicht dan zonder certificaat maar ik vind dat ook niet nodig, je kan ook te veel gewicht hangen aan niveaus. Mensen begrijpen mij heus niet minder als ik eens een verkeerde naamval gebruik. 

Bazel begin ik nu echt beter te kennen, ik merk nu ook dat mij kleine dingen opvallen die voor mij in de eerste paar weken totaal niet zichtbaar waren. Zo een tien minuten van mijn woning zit dus een waanzinnig mooi en rustgevend beschermd natuurpark (Landschaftpark Wiese) volledig langs de Wiese. Wekelijks pak ik een deel van mijn hardloopsessie in dit gebied mee. 
Vanochtend – tijdens het hardlopen - kwam ik erachter dat dit veel verder gaat (tot ver in Duitsland). De opkomende zon, het morgenrood door het bos alsof de boomtoppen in de brand staan, het rustgevende geluid van de fors stromende Wiesse, het getwitter van de wakkerwordende vogels met tussendoor af en toe een kelig gekraai maakte mij nieuwsgierig om dit gebied verder te ontdekken.
- Over kelig gesproken, even een zijspoor naar de Zwitserse taal. Wat is dat een kelige taal zeg.. ontzettend veel (schraap-)/g/’s (wisten jullie dat ze alle /k/’s ook uitspreken als een /g/?). Net schuurpapier. Ik vraag mij dan ook af of de Zwitsers veel stem/keelklachten ervaren.. In mijn vak als stem/ademspecialist leren wij schraap-g’s altijd af in verband met een negatief effect op de stem/keel. Goed, dat was beroepsdeformatie. Ik ben altijd heel strikt in het feit als ik vrij ben, ik het eigenlijk niet over werk wil hebben. Als iemand mij vraagt wat ik voor werk doe, ik dit uitleg is de standaard opmerking wat ik van diegene zijn stem vind. Nou, misschien een teleurstelling, maar ik hoor niks. Waarom? Ik heb geen zin om non-stop aan het werk te zijn en alles te horen. In mijn vak staan (al) je zintuigen altijd op volle 100%, zie je het al voor je? Iedere persoon die ik spreek zijn stem analyseren? Nou, nee, de groeten! - 
Goed, weer terug naar het natuurgebied. In het middaguur ben ik weer teruggegaan en ook wat dieper dit gebied in. En wat was dat heerlijk en rustgevend! En dat is gewoon bij mij om de hoek.. Vreemd fenomeen dat men kan neigen altijd ver en verder te willen kijken terwijl de fijnste plekken, geborgenheid en rust vaak dichterbij zijn dan je verwacht. Je overziet hierdoor zo snel dingen. 
Blijf bijvoorbeeld wél eens op dezelfde plek staan en wees eens bewust van je omgeving zonder vluchtige blikken. Je ziet zo zoveel meer. Kijk wél eens een keer achteruit, dat is toch de enige manier om te zien hoe ver je bent gekomen en de trots voor jezelf kunt ontwikkelen? En verlang eens niet naar meer en beter, want vaak is goed goed genoeg. 
Dat doe je toch ook met reizen of het zijn in de natuur? Je staat stil; je bekijkt een bezienswaardigheid of een natuurfenomeen, of je leest/luistert naar een stuk geschiedenis van die bepaalde plek, je maakt er een foto van, je gaat zitten op een bankje en het uitzichtpunt bewonderen of je aanschouwt een optreden van een straatmuzikant. En je waardeert. 
En dát is voor mij de reden om veel te reizen, om mij veel in de natuur te bevinden. Om even weg te zijn uit de wereld die altijd maar op volle toeren draait. Hoe mooi zou het zijn als je dit alles zou kunnen combineren? Ik geloof dat het leven een stuk aangenamer zal zijn, in ieder geval voor mij. Dat is wat ik nu steeds meer probeer te doen; balans, relativeren en weten wanneer iets even voldoende is. En ik zeg eerlijk; dat is nog een onbekend pad en ik voel mij dan ook een soort vreemdeling. Maar het is nooit goed om vast geroest te blijven zitten in oude gewoontes waarvan je weet dat het niet werkt. Dus dat oh zo leerzame pad wil ik graag verder én blijven bewandelen. 

PS: ik heb wat foto’s geüpload van het natuurgebied.