Hike verhalen

Komende week treed ik de laatste week in van mijn eerste verblijfplaats de afgelopen 2 maanden. Ik heb natuurlijk alweer een nieuwe plek en ik kijk ernaar uit! Vandaag vertel ik jullie alleen nog niet waar mijn volgende verblijf gaat zijn. Het enige wat ik kan verklappen is dat het iets anders gaat zijn dan het huidige Bazel.

Naar ik begreep hebben jullie in Nederland afgelopen vrijdag Eunice op bezoek gehad. Terwijl Nederland zich voorbereidde en Eunice langzaam op zich af zagen stormen, zat ik met 17 graden in de zon aan de Rijn met een heerlijk briesje. Bizar dat op iets meer dan een uur vliegenafstand de weersomstandigheden zo gigantisch kunnen verschillen. 

Afgelopen week leek wel 5 weken te duren. Het weer was hier ook niet al te best, grauw en te regelmatig regen. Dit was dan ook de eerste “slechte” week vanaf de dag dat ik aangekomen ben. Maar sinds donderdag is het alweer fors opgeklaard en komende week wordt ook prachtig. Dus klagen mag ik eigenlijk absoluut niet. Ik zeg altijd dat ik lijd aan de winterblues. Vitamine D te kort, donkere dagen, nee daar kan ik helemaal niks mee. En toch - voor Corona (waarom lijkt dit bijna een eeuw geleden?!) - reisde ik zo graag naar Schotland, Ierland of Engeland. De landen die bekend staan om hun slechte weer.. Hoe dan? Nee hoor, ik weet het wel. Ik houd van de sferen van deze landen. Het weer neem ik maar voor lief. Alhoewel, iedere keer als ik er was, was het weer eigenlijk buitengewoon goed. Afijn. Ik denk wel dat ik serieus wintersportvakanties ga overwegen. Als ik merk hoeveel energie je krijgt van die februari zon, de sneeuw en de berglucht. En dan krijg ik tenminste ook nog een lekker kleurtje in de wintermaanden in plaats van eruit te zien als een spook. Oh, ik ben nu ook echt wel bruin voor de tijd van het jaar! 

Verder ben ik eigenlijk dagelijks voor het grootste gedeelte van de dag buiten. Ik ben echt een buitenrat, maar ik vind het zo fijn. Ik gebruik dan ook eigenlijk nooit een navigatie/ weer app. Je kunt al zoveel halen uit de natuur zelf. Ik kijk ook altijd naar de wolken, welke kleur ze hebben (welke kleur eraan komt) en welke richting ze gaan. Zo bepaal ik of ik verder ga, een andere richting moet of weet dat ik mijn regen equipment tevoorschijn moet halen. De kleur van beekjes, meren of zeeën verraden ook altijd een hoop. Kurtie had ons al vroeg geleerd; wanneer de Kander (de rivier die door Frutigen heen loopt) onrustig en troebel van kleur, betekent dat het weer gaat omslaan. Wanneer je zwaluwen laag ziet vliegen, of het gaat ineens harder waaien dan betekent het vaak dat het binnen korte tijd gaat regenen. En met onweer? Sjah, dat is vaag, maar dan krijg ik altijd een bepaalde druk/hoofdpijn. En zo zijn er nog veel meer dingen! Maar oh zo handig tijdens het echte hiken! 

Oké, vorig jaar heb ik toevallig een grote fout gemaakt. Ik was wederom in Zwitserland (Engelberg, canton Obwalden) en bewandelde de “Erlebnisweg Engelberger Aaschlucht”. Klinkt heel zoet, maar het is best een heel rough gebied (ik heb daar zelfs een keer hardgelopen, my god, dat was echt ziek heftig. Vooral het over de Aaschlucht (fors stromend water, als je hierin terecht komt weet ik niet of je er heel uit komt..) op de keien balanceren, zulk hard stromend water dat het water op je gezicht spettert, rotsen op joggen, je hart uit je lijf pompend. My god, maar wat was dat kicken!!!). Ik wilde dus even rustig gaan zitten langs het water, mijn voeten in ijskoud water baden. Het is namelijk heel goed en fijn wanneer je ontiegelijk forse wandelingen maakt (met dikke bergschoenen) en je tussendoor/aan het eind je voeten eventjes in ijskoud natuurwater laat badderen. Nou, terwijl ik dat deed zat ik dus op een rots. Ik keek heel even achter me, waarbij ik vervolgens weer voor me uitkeek naar de Aaschlucht. Ik vond het beeld ineens anders. Kon niet direct plaatsen wat het was. Was het water hoger? Ik keek naar beneden en zag dat de rots voor mij (waar ik eerst mijn been op steunde, totaal vrij van water bij aanvang) volledig onder water was. Ik weet niet hoe snel ik omhoog sprong en wegrende, maar dat duurde hooguit enkele seconden. Ik draaide mij weer om en mijn rotsige zitplaats was totaal verdwenen onder het hard stromende water. Bizar. 

Ik heb ook 2 jaar achter elkaar deels de Titlis beklommen. Waarom deels? Ik had geen equipment, en dat is heel gevaarlijk wanneer alles bedekt ligt met sneeuw. Ik was ook de enige die richting de top aan het klimmen was (mama zenuwachtig onderaan, waarschijnlijk gigantisch balend van het feit dat ik dit wilde doen en mij niet liet tegenhouden). Het was ook een niet “aangegeven pad” en er werd ook duidelijk vermeld: “betreden op eigen risico”. Stapvoets beklom ik dus die Titlis, met elke stap die ik zette voelen of ik überhaupt de stap kon maken, gezien ik niet visueel kon beoordelen of het gesteente was of een enorme kloof. Best spannend hoor! Maar uiteindelijk kwam ik dusdanig ver, dat ik oog in oog stond met de top van de Titlis. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. Helaas heb ik de top niet kunnen bereiken, maar het was gewoon niet verantwoord. Ik denk dit eigenlijk ook al niet zo zonder veiligheidsmiddelen. Maar goed, het is goed gegaan en zonder kleerscheuren. In totaal ben ik met hiken 2x hard op mijn muil gegaan. Eén keer in Schotland, flat on my face op de kleine steentjes. Ik had net een forse hike achter de rug op Isle Of Skye. De hike naar de Fairy Pools en dat was echt over rotsen, rivieren en keien heen springen en klimmen en zelfs door watervallen heen! Want het Schotse geloof zegt; als je in het water van de Fairy Pools baad/zwemt, brengt het je geluk! Goed, best pittig dus. Enkele dagen later wandelde ik bij Craigievar Castle (Aberdeen). Een combinatie van vermoeidheid en een stukje ongeluk trof mij. Ik was aan het wegdromen (het is namelijk magisch mooi, het Disney kasteel is gebaseerd op dit kasteel!!) en toen bleef opeens de lus van mijn veter van mijn ene voet bleef haken aan het haakje van mijn bergschoen van mijn andere voet… En ja hoor, daar lag ik languit.. Je kan je waarschijnlijk voorstellen hoe hard die val was geweest. Ik denk dat mijn ribben gekneusd waren. Ademen en lachen waren de opvolgende dagen niet zo comfortabel. Achteraf ben ik blij dat het niet bij de Fairy Pools is gebeurd, anders had ik het waarschijnlijk niet kunnen navertellen. En vorig jaar viel ik plat op mijn bips op een rots, kippenvel over mijn hele lijf want die val denderde door mijn hele gestel heen. Ik kan je ook zeggen dat ik nog nooit zo een grote (mandarijn grootte) en blauw/zwart/paarse blauwe plek heb gehad. Zitten was de eerste dagen niet zo fijn kan ik je zeggen. 

Oke, genoeg over hike avonturen maar! Ik zag gisterenochtend toch iets fantastisch! - Goed om van te voren te weten is dat ik de oudere doelgroep de mooiste en een inspirerende doelgroep vind in mijn werk. - Tijdens het hardlopen kwam ik een man tegen (ik gok 70+) die aan het skeeleren was. Hoe tof? Afgelopen week zag ik ook al een man met een rollator heel soepeltjes en sportief van een trappetje afgaan, met zo goed als geen hulp van zijn vrouw. Gistermiddag zag ik hem weer en hij was nog net zo soepel als vorige week! Mijn hart maakt dan echt een sprongetje en ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht! 

Interessant vind ik dat je hier zo goed als geen scootmobiels ziet, ik kan mij eigenlijk niet heugen wanneer ik er hier eentje heb gezien. En dat terwijl er bijna op elke hoek een Alterszentrum of Pflegeheim is. Bewonderenswaardig. 

Goed, het is wel weer lang genoeg geworden.

Uf wederluege! En een fijne zondag!