Route Douanière

Vanmiddag heb ik mama afgezet op het vliegveld, EuroAirport Bazel. Mama heeft mij de afgelopen 2 weken bijgestaan om de boel hier op te starten, maar natuurlijk ook samen even een vakantie te hebben. 

Brok in de keel, tranen en ongemak. De hele rambam was er bij. Wie heeft for heaven’s sake het fenomeen “wegbrengen” bedacht? 

Het vliegveld EuroAirport ligt dus in Frankrijk. Heen met de taxi, terug te voet. Omdat je dus daadwerkelijk de grens overtreed moet je extra rekening houden met de Corona maatregelen. Te voet moest ik mij strak houden aan “Route Douanière”, dit zit nog in het Zwitserse tol gebied. Alles erbuiten was Frankrijk. Met een weer helder blauwe hemel (het gaat hier écht alle kanten op met het weer), rode en tranende kraalogen beliep ik ruim 7 kilometer lang Route Douanière met iedere 15 minuten een paar ongemakkelijke tranen. Het belopen van Route Douanière kreeg voor mij een dubbele betekenis; letterlijk de grens van Frankrijk naar Zwitserland overgaan, maar figuurlijk de grootste stap in mijn leven zetten. 

De wandeling was aangenaam, ik heb nog even op een bankje op de Dreirosenbrücke gezeten, zon pal in mijn gezicht, bekeek de mooie skyline en verder eigenlijk 15 minuten mijn ogen dicht gehad. De warmte op mijn huid met toch af en toe een koud briesje, het gedoseerde geluid van sprekende mensen en de stromende Rijn. Thuis aangekomen ging ik als een gek schoonmaken en opruimen. Mijn klassieke Spotify luid (van Mozart tot Bach, Vivaldi, Beethoven, Strauss, Tchaikovsky, Bocelli en ga maar door), schoonmaken en janken, heel erg janken. Ik acht de kans van dehydratie. 

En nu zit ik hier, op de bank en een Zwitsers glas wijn (dat betekent een schamel gevuld glas) en ik weet het eigenlijk niet zo goed. En dat is raar voor mij. Ik plan altijd alles tot in de puntjes, alles onder controle proberen te houden. En dat kan nu gewoon niet. Maar daarom is dit tegelijkertijd ook heel erg goed voor mij. Nu is alles wat bekend en veilig is weg uit mijn directe omgeving en nu is het moment dat mijn grote avontuur daadwerkelijk start. Tot nu toe heb ik alles vrij objectief proberen te beschrijven en waren het eigenlijk twee hele positieve en leuke weken. Meer vakantie-like. Zo een avontuur aangaan is natuurlijk mooi, spannend en leuk, maar men mag ook weten dat het ook echt niet altijd even soepeltjes gaat. En dit is zo’n eerste moment. Ik vind het belangrijk dat je gedurende je leven altijd blijft leren, werkt aan verbeterpunten tegelijkertijd ook eens tevreden en dankbaar bent met wat je hebt. Dát is de reden dat ik - voor de pandemie - zoveel reisde, omdat je er zo door ontwikkelt en er zo ontzettend wijs van wordt (oké afhankelijk van het type reis je maakt). 

Ook afgelopen twee weken heb ik geleerd, het feit dat jij je familie-vrienden-naasten dicht bij je kan hebben is het grootste goed ooit. Waar je ook bent.. 

En nu is het klaar, genoeg mushy stuff, want ik dacht dat ik uitgedroogd was dus ik pak de kurk van de wijn die ik drink en ga die proberen op mijn traanbuizen te stoppen.

Lechaim!