Otje, ik ben Otje en mijn vader die heet Tos!

Ik kan mij letterlijk niet heugen wanneer ik zo goed geslapen heb als vannacht. Ik denk dat dit triest lang geleden is. Ik neem dit bed gewoon mee. 

Ah fijn, vandaag heb ik - voor mijn doen - uitgeslapen. Ik heb vervolgens heerlijk lang Outlander gelezen waarbij ik af en toe eens op keek omdat de Alpentoppen steeds geler/oranjer werden door de ochtendzon (zie foto’s). Vandaag besloot ik onze (binnen het gezin) beruchte wandeling te maken. De Blausee wandeling! In de jaren dat wij nog met zijn vieren gingen hebben wij deze tocht vaak gemaakt. Ik was 8/oplopend in leeftijd, maar nog te jong om wandelen leuk te vinden. Ik snapte het destijds gewoon niet. Wij liepen dan ook altijd in setjes: mama en mijn zus voorop, papa en ik achteraan. Beide balend van de situatie waarin wij ons bevonden. Papa was ook geen wandelaar. Ik zie ons nog het pad naar de Blausee lopen. Moet een komisch (in Nederlandse taal, niet Duits) gezicht zijn geweest. Als kind keek ik onder andere naar het programma “Otje!”, kennen jullie dat nog? Op de één of andere manier - want ja ik raakte zelfs achterop bij papa - vond ik papa lijken op Tos met zijn pet, witte shirt en rugzak op. Dus ik begon het introliedje te zingen: “Otje, ik ben Otje en mijn vader die heet Tos TUDUDUDUDU”. En ineens vond ik het niet meer zo erg en papa ook niet. En zo baande wij onze weg naar de Blausee. Goude herinnering. Wellicht is toen de vonk overgeslagen voor het wandelen? Want nu is het een grote hobby van mij (laat wel duidelijk zijn dat ik niet dagelijks zingend mijn wandelingen maak). 
Ik was hoe dan ook van plan om naar Frutigen te gaan (ook toen ik nog niet wist dat Chalet Flädermuus nog verhuurd werd) en de wandeling naar de Blausee te maken. Ik moest die weg nog een keer afleggen. En dat deed ik vandaag! Alleen was het winter in plaats van zomer. Wonderschoon, alsof ik in een magische scène van een sprookje terecht was gekomen. Volle zon (ik denk serieus dat ik verbrand ben..), prachtig wit sneeuw en krakend sneeuw onder de voeten. Wanderwegen door dorpjes, bossen en langs beken met elke richting die je keek een massief gebergte (zie foto’s voor de prachtige omgeving). Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet alles herkende, maar een bepaald deel wel. Waar ik mij zelfs herinnerde dat mijn zus werd “aangevallen” en achtervolgd door een zwerm insecten omdat ze zoete crème had opgesmeerd. Wat hebben mama en ik gelachen, mijn zus destijds niet. Maar toen ik het haar vanmiddag vertelde moest ze wel weer lachen. 
Mijn harte lichtte op van alle herinneringen, ik denk dat ik de hele heen weg (2,5 uur) alleen maar heb gelachen. En natuurlijk: gezongen! Het liedje van Otje! Het voelde als vroeger, alsof papa voor even bij mij was. Ik leer nu dat het helemaal niet eng is om het verleden her te beleven, hierbij spreek ik dan over de mooie herinneringen. Het geeft een soort levensenergie en doet mij realiseren hoe fijn mijn jeugd is geweest. Niet dat ik ooit heb gedacht dat ik dat niet heb gehad, maar een gebeurtenis als het plotseling verliezen van je vader deed helaas al mijn mooie herinneringen heel ver naar achter brengen.
Uiteindelijk ruim 4 uur (waarschijnlijk vertraagd door het wandelen door de sneeuw), 15,2 kilometer gewandeld. Fysieke én mentale kilometers. 
Nu zit ik met verbrande jukbeenderen, vermoeide benen en schouders op de bank. Oh klein verhaaltje! Die schouders komen ergens anders vandaan, want beste mensen: bagage lopend van A naar B brengen is een sport! Natuurlijk mijn koffer (+extra tas +opzet tas voor de koffer + rugzak) onnodig vol voor dit verblijf, liep ik vanaf mijn adres in Bazel naar Bazel Bahnhof. 38 minuten lopen, dat is niks voor mij. Nou, nu heb ik gedurende deze trip heel wat krachttermen gebruikt en zat ik soms te hijgen als een hond, want ja Bazel is niet vlak. Mensen keken mij aan alsof ik niet wijs was, nu begrijp ik waarom. Ik moet echt leren wat prioriteit heeft om mee te nemen… Ik denk dat ik het bed uit Frutigen dan toch maar hier laat. 

Nou, doei weer!