Steelpannen met betekenis

Vannacht 1,5 uur lang klaar wakker in bed gelegen. Alhoewel ik heerlijk comfortabel lag, wilde mijn brein niet ik de rust modus komen. Gevolg: frustratie en als een soort van wild zwijn rondtollen in je bed. Resultaat: kun je wakkerder zijn dan klaarwakker? 
Totaal impulsief rolde ik het gordijn open om te kijken of ik ergens buiten naar kon staren. Klein weetje over mij: ik houd van “staren” in de natuur. Staren naar massieve bergtoppen, staren over de zee naar een oneindige horizon niet wetend waar die eindigt of staren naar alle diversiteit van de hemel; zonsopgang, zonsondergang, het duistere maar toch rustgevende van de nacht. Over staren kun je een hoop zeggen, maar ik vind het heerlijk omdat mijn zintuigen overdag 8/10 keer op scherp staan. Ik zie alles, ik hoor alles, ik merk alles en ik voel een hoop. In veel helpt het mij, maar dit blijft voor mij een leerpunt want het is energie slurpend. Daarom kan ik intens genieten van staren, staren naar iets wat niet (mij) niet prikkelt. En dat is de natuur. 
Ik ging weer liggen en keek recht in een enorme sterrenhemel. Wonderschoon. Kalmerend. En binnen 20 minuten was ik in slaap gedoezeld. Ik denk dat ik voor het eerst sinds lang ruim 5 uur aaneensluitend heb geslapen. 

Deze avond besloot ik - in het donker, dat is hier echt donker met af en toe een spotlight aan licht - nog even een wandeling te maken. In de donkere stukken keek in omhoog, wederom naar een zwarte hemel met een ontelbare hoeveelheid sterren. Eén woord: prachtig. Tijdens het lopen keek ik omhoog en al die kleine, schitterende sterren verschillend van formaat duizelde mij dat ik inmiddels niet meer op het wandelpad liep maar ergens in het gras. Ik heb een moment stil gestaan en naar boven gestaard (maar goed dat het doodstil was op straat..). Vroeger was ik altijd gefascineerd door sterren, toen heb ik ook geleerd over Grote Beer en Kleine Beer. Ik snapte dat niet, want ik zag nooit beren in de hemel. Totdat mijn moeder - als ik mij niet vergis - in Frutigen (ja hoe toevallig) het patroon van Grote Beer en Kleine Beer leerde. De steelpan. Sindsdien - als er sterren zichtbaar zijn - bekijk ik hemelsbreed of Grote en/of Kleine Beer zichtbaar zijn. Vanavond deed ik hetzelfde. Eerst zag ik Grote Beer, kort daarna zag ik Kleine Beer vlak achter Grote Beer. Wat voor mij bescherming, veiligheid en ver maar toch dichtbij uitdrukte. 

Er gebeurt hier voor mij een hoop. Ik maak wandelingen die we vroeger altijd maakte, ik geniet van alle grote, kleine maar vooral mooie herinneringen. Ik geniet ook nog steeds van de strak blauwe heldere hemel, de krachtige zon (ik ben geloof ik zelfs verbrand..) en de mooie wandelingen. Afgelopen maandag had ik weer zo een vreemde ervaring. Ik was mijn “Throwback” Spotify lijst aan het luisteren (dat vind ik leuk, ik houd van de oude muziek) en opeens popte er allerlei beelden van vroeger op. Ik denk altijd in beelden, dus het lijkt dan ook altijd een soort film dat zich afspeelt. Onder die beelden waren er ook beelden van de periode rondom het overlijden van mijn vader. De terugreis, de dagen rondom de begrafenis, de begrafenis zelf, wat ik toen droeg, waar ik toen zat, dat ik gesproken daar heb en ga maar door. Eigenlijk is al die tijd die periode een soort van gatenkaas geweest: ik wist delen, maar vooral heel veel niet (meer). Het mooie was dat ik die beelden aanschouwde  zonder emotioneel te raken, zonder mij rot te voelen of zonder in paniek te raken. 
Kort daarna shuffelede  het liedje “Fire Work” van Katy Perry voorbij. Er was een deel wat mij wél raakte die avond en ik denk dat dit voor mij - deze dagen - centraal staat.
Graag sluit ik de blog af met dat stukje:

“You just gotta ignite the light and let it shine. Just own the night like the Fourth of July” - Katy Perry 

https://m.youtube.com/watch?v=qNZ8XCobUUM