Elsigbach versus inner Bruno

Mama had nog wel een leuk idee voor een wandeling. De laatste twee dagen in Frutigen wil ik namelijk goed benutten. Gezien mijn geheugen niet zo ver gaat had ik mijn moeder om hulp gevraagd oude wandelingen “op te graven”. Mama kwam met een retourtje Elsigbach. Klonk enig. Eerste gedeelte digitaal genavigeerd vervolgens het vanaf de bordjes hier afgelezen (Zwitserland heeft alles altijd tot in de puntjes uitgestippeld, heel fijn wandelen; je kan (BIJNA!!!) niet verdwalen hier. Goed er leek geen wolkje aan de lucht, behoorlijk recht toe recht aan weg, geen wit-rood-wit of blauw pad, allemaal prima. 
Maar hey, had iets of iemand mij niet kunnen aangeven dat ik 2,5 uur lang steil omhoog moest wandelen? Met in totaal wellicht 15 minuten “vlak” en dit was niet aaneengesloten, dit was in stukjes van 2 minuten recht en huppakee weer klimmen. Daarentegen heb ik wel weer een gratis (gedeeltelijke) gezondheidscheck gehad. Want mijn hart die functioneert. Ik heb mijn hart zo hard horen/voelen bonzen dat ik eerst dacht dat mijn innere Bruno aanklopte om even rustig aan te doen. Net zo hard ongeveer als dat PostNL tegenwoordig doet als je niet snel genoeg open doet voor een pakketje aan de deur, nog iets harder en de pakketbezorgers hadden mijn raam gebroken.. Nou vergelijkbare situatie dus, alleen zonder pakketje. 

De hele weg was eigenlijk - naast een wanderweg - ook een autoweg. Hoog genoeg kwamen de haarspeldbochten, nou dat is dus half blind lopen. Je moet letterlijk volledig vertrouwen op je auditieve input (ook je lokalisatie vermogen), laat mijn auditieve input nou ontzettend sterk zijn (gelukkig). Want dat is de manier om te anticiperen dat je niet plotseling aangereden wordt door een auto. Gelukkig was het - naast eens in de zoveel tijd een aantal auto’s achter elkaar - rustgevend stil. Enkel fluitende vogels en soms - wanneer deze in de buurt was - een stromend beekje. Was ook wel nodig, want dat kalmeerde een beetje mijn innere Bruno. 
Het autoverkeer was nog niet alles, want op een gegeven moment betrad ik een (kort) gebied met lawine gevaar. Nou, ik kan je zeggen dat je daar niet super relaxed loopt in je eentje, ik heb dan het idee dat ik geen geluid mag maken - in verband met de resonantie trillingen, ik bedoel je weet maar nooit wat die teweeg brengen.. - Dus: ene kant de berg (met lawine gevaar) en de andere kant een klif. De spanning zat er in dat deel ook wel een beetje in, maar daar houd ik dan ook wel van. Als je dat niet aankan, kun je beter niet in berggebieden gaan wandelen. 
Goed 2 uur, 46 minuten verder kwam ik aan in Elsigbach. Ik moet je verklappen, ik voelde mij wel even super masterlijk (ik denk dat ik straks bodybuilder billen en benen heb..). Prachtig uitzicht. Ze zeggen he; “The best view comes after the hardest climb”. 
Goed, ik heb een kwartiertje op een bankje in de zon gezeten en wintersporters van de berg af zien skiën. Waarvan volgens mij 95% van Zwitserse afkomst waren.. (ik heb de kenteken borden op de auto’s eens onder de loep genomen). 
Ik bereidde me mentaal voor op de terugweg. Want dat moest natuurlijk ook nog. Easy peasy lemon squeezy, denk je dan: alleen naar beneden! Maar alles behalve dat is waar (als je je knieën niet wil vernaggelen tenminste…). Het leek alsof ik mijn voeten en benen niet meer zelf aanstuurde maar dat die dingen daaronder gewoon uit zichzelf liepen. Aparte ervaring.
In totaal waren het 19,5 kilometers in 5 uur en 1 minuut. Ik denk dat dit één van de zwaardere bergwandelingen is die ik ooit gemaakt heb (en nu ben ik best wat gewend, als ik zo vrij mag zijn dat te zeggen…) Waarom? Nou, wat bergwandelen altijd zo fijn maakt is de afwisseling in het stijgen en dalen. Mijn ervaring is ook vaak dat het zich precies op de juiste momenten afwisselt, want ontzettend fijn is voor je fysiek. Alsof de natuur exact weet wat je lijf nodig heeft. - Oké, nu klink ik als een soort van zweverige bio natuur freak, maar laten we ophelderen dat ik dat nou ook weer niet ben. - Echter was het tot op heden wel mijn ervaring geweest, tot vandaag! En dat maakte het fysiek zo pittig, continu diezelfde klimmende beweging. Des te groter het overwinningsgevoel nu ik thuis, op de bank met de benen omhoog zit. Een massage van ongeveer 5 uur zou op zich best welkom zijn.

Alle gekheid op een stokje: het was het waard. De uitzichten waren - op zijn Zwitsers - fabelhaft! Ik verwijs hiervoor graag naar mijn fotoalbum. 
Doei!