Frutigen, ich habe mich so wohl gefühlt.

Wat was het fijn om weer terug te zijn. Wat heb ik een hoop beleefd, aan activiteiten in de natuur als op emotioneel vlak. 

Mooie herinneringen herbeleefd: de wandeling naar de Blausee, Reichenbach, het dorp, Tellenburg. De herinneringen van het tuinbeekje - rechtstreeks vanuit de gletsjer - waarin we altijd na wandelingen gingen pootje baden. Waarbij ik toentertijd één van mijn engste belevenissen heb meegemaakt. Er sprong toen een reusachtig grote pad op mijn (blote!!!) voet. Gegild, gehuild, gelachen heb ik en dat alles tegelijk. Ik schrok zo erg dat ik mijn voet zo abrupt en hard uitstrekte dat die pad letterlijk weg gelanceerd werd. Oh, neem overigens mee in dit verhaal dat ik een enorme angst heb voor kikkers. Deze belevenis heeft dit vergroot.

De herinneringen aan de eetgewoontes: de dag van aankomst wraps met noodles (hoe bedenk je het? Waarschijnlijk omdat de winkels in die tijd al om 16 uur sloten en dit goed houdbaar was voor de lange reis), mama’s non-verbale en dansante handgebaren met een Wienerlie (ja daar is ooit letterlijk de helft van naar mijn zus gevlogen in een expressief gesprek), tijdens het wandelen Ruchbrot (en die uit Frutigen is echt one of a kind) waar we óf  Zwitserse chocolade óf chips op deden) of de Knusperringbrot met plakjes - zoals wij het noemde - omaworst. Het ijskoude maar bizar lekkere water uit de kraan, maar rechtstreeks vanuit de bergen (mijn zus en ik dronken altijd liever dat water dan bijvoorbeeld Cola). Ik wou dat ik koffers vol mee terug kon nemen. Het spelen van Uno of Eile mit Weile (Nederlands: mens erger je niet”) met Kurtie, naar het slot Tellenburg met der 1. August (Bundesfeiertag in der Schweiz) en vanuit daar naar het vuurwerk kijken en ga maar door.

Maar nu heb ik in een week ook nieuwe herinneringen mogen maken. Wandelingen (waarvan sommige fysiek ook écht een uitdaging), mooie plaatjes kunnen schieten, mooie gesprekken gehad met de dochter van Kurtie waarbij we beide herinneringen hebben opgehaald over haar vader én moeder en mijn vader (ja in volledig Duits - zelfs dat heeft mij doen verbazen). En dit is mij zoveel waard.

Maar vandaag - de terugreis naar Bazel - valt mij zwaar.  En dat overvalt mij, terwijl het - op rationeel vlak - best heel logisch is. Beide zaterdagen, beide rond de klok van 10 en wéér naar dat station. Bij aan afronden van het inpakken, het prepareren voor de reis merkte ik het op. Het geheugen blijft mij verbazen, vooral de sterkte ervan. Hoe het lijf dat zo - onbewust- aan elkaar koppelt… 

Alsof het zo moest zijn.. tijdens het schrijven van deze blog belt de dochter van Kurtie aan en biedt mij aan naar het station in Spiez te brengen. Ook zij heeft mij regelmatig steun geboden - wellicht voor haar onbewust - maar door regelmatig een praatje te maken, de gastvrijheid, mij weg te brengen naar Spiez voelde het allemaal als een warm bad. Ik zie het echtpaar Schmid echt in haar terug.

Ik verlaat Frutigen met een goed gevoel, met de wil hier vaker te willen komen, met de kennis dat het nog steeds de fijne plek is die het altijd is geweest. De plek die ik misschien nu nog wel meer ben gaan waarderen. En daar ben ik dankbaar voor. 

Frutigen, ich danke Ihnen!

PS: gisteren weer wat foto’s geüpload van een magische wandeling, vergeten jullie die niet te bekijken?