Status quo

Vanochtend kon ik dan eindelijk op de knop van het koffiezetapparaat drukken EN ER KWAM DAADWERKELIJK KOFFIE UIT.

De geur en het geluid van de lopende zwarte koffie in mijn kopje. Wat een genot. 

Vandaag heb ik ook een mini overwinning gehad. Zoals vele mensen wellicht weten ben ik zeer sportief, en liep ik o.a. 2x per week 12 kilometer hard. Heerlijk op de Oostvaardersdijk zo de dag starten. Echter heb ik 4 weken geleden een nare griep onder de leden gekregen - geen Covid - waarin ik één slappe vaatdoek was. Toen kwam het nog ergere gedeelte: de nasleep van de griep. Die heeft mij goed op mijn plek gezet. Je kent het waarschijnlijk wel, je classificeert het onder stress/spanning (door dit avontuur) of zo iets dergelijks en - de Dumma Schnurri die ik ben (zie https://m.youtube.com/watch?v=W7XTzHKsAIE  om je Zwitserduitse Fluchwörter op te schalen) ben ik gewoon doorgegaan. Geen goed voorbeeld. 

Met mijn reis naar Canada (2017) ben ik ontzettend ziek geweest, maar toen was het makkelijk. Ik kon niet eens staan of rechtop zitten, dus dat betekend gedwongen rust. 

Afijn, op een ochtend - routinematig - wilde ik beginnen met hardlopen en na 8 minuten ontving ik een error van mijn fysiek. Ik heb het moeten afbreken. Dat is voor iemand met zo een sportmentaliteit als ik een enorme bummer. In totaal was mijn lijf 3,5 week niet in staat om hard te lopen. Gelukkig wel andere sporten en wandelen, maar ook dit heb ik moeten opbouwen. Want in het begin was ik net een een hijgende hond als ik bijvoorbeeld een brug of trap opwandelde. Van hardlopen wilde mijn fysiek niks van weten. Mijn totale lijf verzuurde zo, dat ik door kon als pure citroensap. 

Ik weet niet hoeveel testen - van zelftesten tot aan PCR testen - ik heb gedaan afgelopen weken, maar telkens weer negatief. Ik geloof dat er nu een soort van diepe tunnel tot ergens in mijn voorhoofd zit door die stokjes. Oke flauwe grap. 

Vandaag vond ik het dan wel weer tijd - want de onrust sloeg toe, die verdomde (excuses) sportersmentaliteit van mij - om het eens te proberen.

9,25 kilometer heb ik kunnen volbrengen zonder in conflict te komen met mijn lijf en/of adem. Oke er is een stemmetje dat zegt: geen 12 kilometer, niet zo vlot als normaal, geen horde springen tijdens het rennen. Maar hey I DID IT. Ohnee, ik moet mij natuurlijk aanpassen: ES IST GELUNGEN! 

Nou was het ook wel een pretje om door het industriële gedeelte van Bazel - langs de Wiesenbach - te rennen. 

Verder vandaag: Bazel City doorgelopen en in de avond een wandeling met uitzicht op een soort van de skyline van Bazel, by night! 

Het verbaasd mij hoe rustig het hier is, zelfs op vrijdagavond, zaterdag(avond). 

Mijn blogs bestaan voornamelijk uit foto’s. Houd die dus goed in de gaten. Ik heb niet altijd de inspiratie om iets te schrijven, want (korte samenvatting van de wandelkilometers): 

Maandag: 10,5 km

Dinsdag: 15,6 km

Woensdag: 17,5 km

Donderdag: 18 km

Vrijdag: 19,5 km

Vandaag: 12,4 km 

Je snapt dat ik in de avond op de bank lig en probeer mijn “restless legs” weg te ademen. 

Nee, zonder dollen. Dit was even een vakantie weekje. En dat is intens genieten, vooral in deze tijd. 

Tschüss und Bis Spöter!